Varia
Toespraken op de feestelijke zitting op het Brugse stadhuis
Twinkeling vormt het sluitstuk van een feestjaar n.a.v. het vijftigjarige bestaan van het koor.
Op 23 september 2022 vond er op het Brugse stadhuis een plechtige jubileumviering plaats.
Op 21 april 2023 hielden we een geslaagde reünie-zangavond met oud-koorleden.
En in het concertweekend van 21 en 22 oktober ‘23 bracht Solied twee uitvoeringen van Twinkeling. Het hadden er meer mogen zijn, want beide concerten waren in een mum van tijd uitverkocht…
Een stukje geschiedenis
In twee toespraken op een feestelijke zitting op het Brugse stadhuis, werd het verhaal van 50 jaar koor maken, naar voren gebracht.
Toespraak namens Solied tijdens de plechtige viering op het Brugse stadhuis
(…) We danken Stad Brugge voor de financiële steun die we als koor ontvangen. Steun aan verenigingen bezorgt een stad een onbetaalbare return. Vaak ongezien of indirect, maar wel met een grote impact. Verenigingen zorgen voor een verbindend weefsel van onderuit. Meer dan wat je kan bereiken met een mediacampagne, een folder of een spandoek, zijn het verenigde ménsen die verzuring en onverdraagzaamheid kunnen counteren én een racistisch discours temperen. Verenigingen overstijgen het individuele belang. Ze geven stem aan mensen die niet spontaan zelf geneigd zijn of in staat zijn voor hun rechten op te komen. Verenigingen zijn oefenplekken in het bereiken van consensus. Door in dialoog te gaan, filteren mensen al verschillende meningen. Ze brengen nuance op het veld van de luide roepers en de door slimme marketeers gestuurde mainstream. In tijden van populistische politiek dreigt men dat al eens te vergeten en zijn sommigen wat graag geneigd om het sterke middenveld buitenspel te zetten. We zijn blij dat we in een stad leven waar we momenteel nog behoorlijk van die ontwikkelingen gevrijwaard blijven.
Als Koor Solied plaatsen we ons in een verbindend verhaal, dat we al vijftig jaar schrijven. Een mooie gelegenheid om stil te staan bij wie we zijn, waaruit en waardoor we groeiden en hoe we van daaruit naar de toekomst kijken.
(…)
In 1970 richtte parochiepriester Roger De Cock ons koor op als ‘Jongerenkoor Sint-Baafs’ in het verlengde van het jeugdwerk. Aspiranten en leiding van de Chiro en leden van de Jongerengemeenschap Jutekoker kwamen voor hun vergaderingen wat vroeger bijeen om samen te zingen. Ze zorgden voor tekst en muziek van jongerenmissen, een fenomeen uit jaren ’70. Op zaterdagavond zat een van de kerkbeuken vol met jong volk. De ‘namis’ duurde minstens even lang, met nababbelen en oogjes laten vallen… Het was dé plek van afspraak voor veel jongeren, een Facebook avant-la-lettre…
Al die jaren was het Parochiaal Centrum Valkenburg onze thuisbasis, tot op vandaag. In de beginjaren repeteerden we in het kleine lokaaltje van de jeugdclub. Naarmate het koor groeide, weken we uit naar de grootste zaal. We zijn als koor bijzonder dankbaar voor die plek waar we wekelijks kunnen samenkomen dank zij de hele vrijwilligersploeg die met weinig middelen het ‘Centrum’ runt.
Ook de parochie zijn we dank verschuldigd voor alle kansen die we kregen, voor het mogen dwarsliggen als jongeren, voor het kunnen experimenteren met liturgische vormen, voor de vele zinvolle en diepgaande gemeenschapsvorming.
Wilfried Vansteenkiste, een onderwijzer, was de eerste dirigent en in 1976 nam Carlos Desoete het dirigeerstokje over. Onder zijn impuls groeide het kleine groepje jongeren uit tot het stevige Solied. In 2014 nam Els Coghe de muzikale leiding van Carlos over. Zo’n dirigentenwissel kan voor een koor een kritisch moment zijn. Bij Solied verliep dat nagenoeg vlekkeloos. Els groeide uit het koor, Solied zit in haar genen. Met haar onovertroffen muzikale kwaliteiten en didactische engelengeduld slaagt ze er telkens weer in de koorleden van muzikale schoonheid te laten genieten. Daarbij houdt ze met de eigenheid en de vriendschappelijke sfeer die Solied tot een hechte groep maken.
Het is moeilijk om één etiket op ons koor te kleven: “Kerkkoor”, “Strijdkoor”, “Kampvuurkoor”, “Concertkoor”… Geen enkel label drukt helemaal uit waar Solied voor staat. Wat Koor Solied wel helemaal kenmerkt is groeps- én gemeenschapsvorming. Solied is altijd meer geweest dan een koor. Het is een groep van geëngageerde mensen die elke week op vrijdagavond bij elkaar een thuishaven vinden. Ze komen samen om de batterijen op te laden en inspiratie en motivatie op te doen voor hun inzet door de week. Zij het vroeger in het jeugdwerk, tegenwoordig veeleer in solidariteitsorganisaties, buurtwerk, en vele vormen van zorg en van vrijwilligerswerk. (…)
Toen de koorleden zelf nog iets jonger waren, brachten ze hun kroost mee naar zangdagen. De kinderen genoten dan van leuke ontspanningsactiviteiten. Partners van koorleden vormen een kookploeg, die de repetitiedagen gastronomisch ondersteunen. We komen zeker om te zingen, maar evenzeer voor de babbel voor en na de repetitie…, en (als we eerlijk zijn) nogal eens ook tijdens de repetitie. Na de repetitie leggen we aan de toog de voorbije werkweek netjes neer…
(…)
De teksten van de liederen waren altijd ontzettend belangrijk. Aanvankelijk haalden we inspiratie in Nederland, bij tekstdichters als Oosterhuis en Jongerius. Stilaan ging Carlos Desoete, onze eigen dirigent, ook zelf aan het toondichten en componeren.
Voor het vijftienjarige bestaan van het koor brachten we in 1985 in eigen beheer een muziekcassette uit met vijftien nieuwe liederen. Later volgden er nog deze drie cd’s, een uitgave van Chirojeugd-Vlaanderen samen met Broederlijk Delen en Welzijnszorg: Bestemming in 1993, Ayubowan in 1999 en Gedreven in 2003. Zo vonden heel wat liederen van Solied, gecomponeerd door Carlos, hun weg over heel Vlaanderen en af toe ook tot in Nederland.
Piet, 23 september 2022
Duiding door Carlos Desoete
SOLIED 50 JAAR IN DE DYNAMIEK VAN ZINGEVING EN SOLIDARITEIT
Dit is de vraag waar ik even bij wil stilstaan: waar zijn we nu al vijftig jaar mee bezig geweest? En waarom doen we nog altijd voort?
Laat mij eerst een ervaring vertellen. Het was op een zondag in april dit jaar. Ik keek op de televisie naar de verkiezingsuitslag in Frankrijk, waarbij Macron herverkozen werd tot president.
Ik zag hoe hij zijn supporters toesprak… en hoe zijn aanhangers opeens de Marseillaise, het volkslied, begonnen te neuriën, eerst heel zacht, dan luider en luider. Ineens verschijnt er op het podium een operazangeres in een schitterende rode jurk, en met haar sterke stem zingt ze verder mee. Maar ze overstemt het geneurie van het volk dat opschrikt en stilvalt. De sterzangeres herhaalt de Marseillaise, nu met volle stem en twee of drie tonen hoger.
Ik zie dat, en ik roep: “Laat ze toch zingen!”. Alleen voor mijn tv, schrik ik van mezelf. Maar ik ben eigenlijk kwaad omdat weer eens, zoals zo vaak, het zingen voorbehouden wordt aan artiesten. Het zingen behoort het volk. Het is ver gekomen als het volk niet meer mag zingen.
Daar zijn we mee bezig: Solied is een koor en een plek waar we zelf mogen zingen. Je hoeft geen test te doen om erbij te komen, je hoeft geen muziek te kunnen lezen. Je moet enkel graag zingen. En we hopen dat, ook als je alleen geen toon kan houden, je daar in groep wel in slaagt. En dat lukt. Want die ambitie hebben we ook: we willen goed én mooi zingen.
Want zingen is geen doel op zich. Het gaat om meer.
We zijn een ‘meezingkoor’. Iedereen mag komen meezingen.
En ook als we optreden in een viering of een concert, nodigen we iedereen uit om mee te zingen. In al die jaren is er geen viering of optreden geweest zonder dat de aanwezigen hebben mee-gezongen. Ik hoop dat dit nog lang zo mag blijven.
We zingen niet zomaar wat. Ons repertorium (en heel ons bezig zijn) is doordesemd van twee grote waarden. Ze staan in onze naam: SO–LI–ED
Solidariteit, een waarde die we hebben gekregen door ontmoetingen met mensen van dichtbij en veraf, en door hun liederen die ons zijn toegewaaid uit El Salvador, Nicaragua, Chili, de Filipijnen, Peru…
Door die liederen mee te zingen, zijn we ook thuisgekomen in de wereld van mensen in armoede, dichtbij en veraf, van volken op zoek naar rechtvaardigheid en vrede. Onze habitat, dat waren de Romerodagen, de avonden van Broederlijk Delen, van Welzijnszorg, van de Vierde Wereld, enz.
“SO” –Solidariteit is de eerste waarde, een rode draad in ons bestaan.
“LI” –Liturgie, of zeg maar zingeving, is de tweede rode draad.
We komen uit een jongerenkoor. We zijn ontstaan vanuit de vraag en het zoeken naar nieuwe woorden, en naar eigentijdse liederen om ons geloof, ons verlangen naar zin vorm en gestalte te geven. Vaak was het omdat we ons niet konden vinden in het kerkelijke aanbod van woorden en liederen. En we zijn dat blijven doen, zoeken naar zin werd een constante.
Twee belangrijke waarden, en ze kunnen niet zonder elkaar: solidariteit geeft zin, en zingeving maakt ons solidair.
We zingen ze. We discussiëren er niet over. We stellen ze niet als voorwaarden die je moet onderschrijven. Het wonder van het zingen bestaat erin dat die waarden binnensijpelen, zo ver als je zelf wil, zo ver als je er zelf voor openstaat. Ieder op zijn eigen ritme en op zijn eigen wijze.
Hoe vaak is het niet gebeurd dat na een repetitie een woord, een zin, een lied… bleef hangen. En dat kon soms de helft van de week blijven duren… Zonder dat je het beseft, ontdek je dat wat je zong, blijft hangen. Het is een deel van jou geworden en bepaalt mee je leven. Het zit in onze manier van leven, in ons taalgebruik, in onze inzet en hoe we met elkaar omgaan.
Dan zijn er nog die laatste letters in onze naam…: “ED”. Soms zeiden we: solidariteit, liturgie en dergelijke… Ik zou nu zeggen: En Deugd. Ik vind dit het mooiste compliment dat we na een viering of een uitvoering kunnen krijgen: “Jullie koor straalt iets uit. Dat doet deugd.”
We zijn Solied: een mee-zingkoor, een mee-leefkoor. En een koor dat deugd doet.
Dat dit nog lang zo mag blijven!
Carlos, 23 september 2022
Uit de programmabrochure TWINKELING, ons muzikaal verhaal – oktober 2023
50 jaar Solied: media